یک جرقه، یک غفلت، یک فاجعه/ نجات جان انسان‌ها با ساده‌ترین تجهیزات ممکن
[ad_1]
تهران اجتماعی:به گزارش خبرگزاری ایسنا؛: سید جلال ملکی سخنگوی آتش‌نشانی تهران که در خط مقدم آگاهی‌رسانی درباره حوادث آتش‌سوزی‌هاست، با لحنی هشدارآمیز درباره اینگونه حوادث منجر به آتش سوزی می‌گوید: «بزرگ‌ترین آتش‌سوزی‌ها معمولاً از یک شعله کوچک اتفاق میوفتد و گسترش پیدا می‌کند. اما اگر در همان لحظات اولیه، در ساختمان خاموش‌کننده‌ای وجود داشته باشد، شلنگ آب در دسترس باشد و از همه مهم‌تر، شخصی حضور داشته باشد که بلد باشد با این وسایل کار کند، جلوی حادثه گرفته می‌شود.»
این یعنی همان لحظات اول، طلایی. جایی که هنوز می‌شود جلوی فاجعه را گرفت. اما واقعیت این است که در بسیاری از ساختمان‌ها یا این تجهیزات وجود ندارد یا اگر هست، کسی بلد نیست از آن‌ها استفاده کند. اینجاست که تجربه جای خودش را به حسرت می‌دهد.
ملکی تاکید می‌کند: «اگر تجهیزات نباشد و آدم کاربلد و وارد حضور نداشته باشد، ممکن است کار از کنترل خارج شود.»
در این نقطه است که تجهیزات پیشگیرانه مثل سیستم‌های اعلام حریق، به عنوان نجات‌بخش وارد می‌شوند.
او توضیح می‌دهد: «وجود سیستم‌های اعلام و اطفا حریق خیلی در ساختمان‌ها موثر است. اگر یک آژیر یا آلارم هنگام بروز حادثه به صدا در بیاید و همه را آگاه کند، در همان لحظات اولیه، ساکنان می‌توانند از ساختمان خارج شوند.»
در نگاه اول، نصب چنین تجهیزاتی شاید هزینه‌بر به نظر برسد، اما در مقایسه با هزینه جانی و مالی یک آتش‌سوزی، به شدت ناچیز است. ما اغلب فراموش می‌کنیم که آتش‌سوزی فقط یک حادثه فیزیکی نیست؛ هر خانه‌ای که می‌سوزد، در واقع یک زندگی، یک خاطره و گاهی یک آینده را با خود می‌سوزاند.
ملکی درباره تجهیزات معماری ساختمان هم نکته مهمی را مطرح کرده و می‌گوید: «وجود درهای دودبند بسیار مهم است. بعضی از این درها تا حدود دو ساعت در برابر حرارت بسیار بالا می‌توانند مقاومت کنند. با وجود این درها، می‌توان اطمینان داشت آتش و دود به دیگر بخش‌ها سرایت نمی‌کند.»
وقتی این درها درست نصب شده باشند، عملاً مثل یک سد عمل می‌کنند؛ سدی میان شعله و جان انسان‌ها.
و در پایان، ملکی جمله‌ای می‌گوید که در ذهن می‌ماند: «چقدر باید هزینه بدهیم؟ چند میلیارد؟ چند ده میلیارد؟ کسی که جانش را از دست داده یا دچار نقص عضو شده، دیگر نمی‌شود به گذشته برگشت. با یک هزینه بسیار جزئی، می‌توان از خسارات غیرقابل جبران جلوگیری کرد.»
آتش‌سوزی‌ها معمولاً ناگهانی نیستند؛ نتیجه زنجیره‌ای از بی‌توجهی‌ها، نبود آموزش، فقدان تجهیزات و سهل‌انگاری‌هایی‌اند که از کنارشان راحت عبور می‌کنیم. اما وقتی حادثه رخ می‌دهد، همه چیز دیر شده.
امروز وقت آن است که ایمنی را از یک گزینه فرعی به یک الزام حیاتی تبدیل کنیم. چون در دنیای آتش، فرصتی برای جبران نیست.
انتهای پیام
[ad_2]
منبع:ایسنا
