کشف آثاری از انسانهای نئاندرتال در غار «قُمری» خرمآباد
به گزارش همشهری آنلاین از روابط عمومی اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی لرستان، عطا حسنپور اظهار کرد: کاوشهای باستان شناسی اخیر در غار قمری، به کشف شواهد ارزشمندی از سکونت انسان در بازه زمانی ۴۰ تا ۸۰ هزار سال پیش و همچنین دوره های اواخر پیش از تاریخ، تا تاریخی پس از آن منجر شده است.
وی افزود: این کاوشها از ۲۴ بهمن ماه سال جاری با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری و زیر نظر فریدون بیگلری از موزه ملی ایران و سونیا شیدرنگ از دانشگاه شهید بهشتی آغاز شد که یافته های اولیه نشاندهنده توالی فرهنگی کمنظیر در این غار است که از دوره پارینه سنگی میانه تا دوره های تاریخی را دربر میگیرد.
حسنپور گفت: بر اساس اظهارات تیم کاوش این مجموعه، آثار به دست آمده از دوره پارینه سنگی میانه شامل ابزارهای سنگی، استخوانهای حیوانات شکارشده مانند بزکوهی و گوزن و بقایای اجاق آتش می باشد که بر اساس برخی آثار به دست آمده توسط متخصصین پارینه سنگی، به احتمال فراوان این آثار متعلق به انسانهای نئاندرتال است.
وی ادامه داد: کشف سفالهای نخودی منقوش و قرمزرنگ از دوره مس سنگی (بیش از ۵۵۰۰ سال پیش) نشاندهنده تداوم استفاده از غار توسط دامداران این دوره و توسعه فناوری سفال در این دوره است همچنین آثاری از دوره های دیگر مثل عصر آهن، دوره سلوکی و اشکانی نیز در این غار باستانی یافت شده است.
حسن پور افزود: یک پناهگاه صخره ای نیز در مجاورت غار شناسایی شده که آثاری از سکونت دوره پارینه سنگی میانه و دوره مس سنگی یافت شده است که احتمالا همزمان با سکونت در غار مورد استفاده ساکنان قمری می باشد.
وی با اشاره به اینکه پیش از این نیز این غار دو بار مورد کاوش قرار گرفته، اظهار داشت: نخستین بار در سال ۱۳۴۴ توسط فرانک هُل، باستان شناس آمریکایی و دومین بار در سال ۱۳۹۰ توسط بهروز بازگیر این کاوشها انجام شده است.
حسنپور بیان کرد: یافته های جدید ازجمله شواهد غنی از سکونت نئاندرتال ها در منطقه، غار را به نقطه کانونی برای مطالعه تحولات فرهنگی و زیستی در لرستان و غرب ایران تبدیل کرده است.
وی گفت: ادامه کاوش ها در غار قمری ممکن است به کشف بقایای استخوانی انسان های نئاندرتال و دیگر شواهد باستانشناسی از این دوره کم شناخته بینجامد که افق های تازه ای در پژوهش های پارینه سنگی ایران و خاورمیانه خواهد گشود.
غار قمری خرم آباد در سال ۱۳۸۰ با شماره ۴۱۴۴ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد.